Πήρε το "21 και η αλήθεια" του Σκαρίμπα και έφτιαξε το ροκ ορατόριο της "τελευταίας ρομαντικής επανάστασης της Ευρώπης", εκείνης για την οποία ο Hobsbawm έγραφε στην "Εποχή των Επαναστάσεων" πως έπαιξε σημαντικό ρόλο στις διεργασίες της ευρωπαϊκής Αριστεράς της εποχής. Έπειτα πήρε την ιστορία του Υψώματος 731 και έφτιαξε μία metal performance μερικών αγροτών και γιδοβοσκών που μέσα από αλεπότρυπες αντιστάθηκαν σε μία άνιση επίθεση.

Στις εκπληκτικές Βάκχες που είδαμε το 2018 στη Στέγη, μίλησε για τον ξένο που διώκεται και λοιδορείται για να αποδειχτεί στο τέλος θεός και τιμωρός. Στο μόνο έργο που έχει διασωθεί με πρωταγωνιστή το θεό του θεάτρου, ο Μπινιάρης συνδυάζει τη ροκ μουσική με το θέατρο, όπως κάνει τα τελευταία χρόνια με επιτυχία. Οι λέξεις που επιλέγει να τονίσει με τη γνωστή ιδιαίτερη εκφορά του λόγου που προτείνει, είναι σχόλια για την ξενοφοβία, το συντηρητισμό και την αφελή αυταρχικότητα της εξουσίας. ‘Ένας οργισμένος ύμνος πάνω στο διχασμό της ανθρώπινης ψυχής, τη λογική και το ένστικτο.